Cine e poesía: Remando ao vento

Cine e poesía, romanticismo e suicidio, palabras e pesadelos, un monstro imaxinario e un berro de liberdade entre a brétema... así remamos xunt@s diante da pantalla con Animal Escondido.

"Nun lugar cheo de desesperación" (poema de creación colectiva)

A vida dorme coa morte

e pon os pés no horizonte dun bigote.

A morte é unha sesta eterna,
unha bañeira porca,
unha frecha atravesando o corpo,
atravesando o pau de seda da roupa.
A morte crávaseche no peito,
déixate colgando a presión de facer as cousas ben.
A morte sempre estará ao teu carón
e, de fondo, os seus pés.
A morte vixiaba unha muller revolucionaria,
sen amor, pero namorada.
A morte disolve a luz na primeira pincelada.

(Poema elaborado en grupo por Animal Escondido a partir de pinturas de Frida Kahlo)

Animal Escondido ataca de novo! E xa crea poemas!

Café con verso (3)

"Maleducada:
para comer cos dedos
sempre estou lista."

                Elvira Riveiro Tobío

Café con verso (2)

"Hei poñer un letreiro no meu ventre
 moi fráxil
 coma nas caixas de louza
 e cristais e espellos e reloxos
 para que ninguén te dane
 meu ben"

               Iolanda Zúñiga, Amor Amén, Xerais

Café con verso (1)

"Na colmea
 as abellas
 nunca teremos
 cintura de avespa"

               Antía Otero, O cuarto das abellas, Xerais

Dos días escuros, Mª Carmen Caramés Gorgal (palabras para o 25 de novembro)

Despois falarán de min,
serei o derradeiro número da funesta lista,
a crónica dun suceso lamentable
precedida das noticias económicas
-tamén lamentables-
á hora do xantar.

Alguén fará un comentario a teor da traxedia,
alguén que me coñece pouco
ou nada:
"Unha tremenda desgraza,
estamos todos consternados.
Quen podía imaxinar..."

Non había denuncias.
Un minuto de silencio:
(
                                               )
As flores amoreadas murcharán de inanición,
rotas xa coma min
celebraremos a mesma condición de seres transitorios,
volátiles,
efémeros,
nalgún lugar incerto do país de Nunca Xamais.
Será o último día do burka.

Logo haberá un tempo para a dor e a carraxe,
para a sede de vinganza e os tribunais
-nunca para a xustiza-
e o esquecemento esvarará como a anoitecida
por debaixo das portas,
silente,
apenas presentido.

Só algunhas luces continuarán acesas
permanentemente,
osmando o eco da risa esvaecida
que aínda resoa no corredor,
da voz que vai e vén
en transhumancia hostil e caprichosa,
evocando o rostro que xa costa rescatar da memoria.

Finalmente,
só algúns corazóns esnaquizados
lembrarán o meu nome.