Despois falarán de min,
serei o derradeiro número da funesta lista,
a crónica dun suceso lamentable
precedida das noticias económicas
-tamén lamentables-
á hora do xantar.
Alguén fará un comentario a teor da traxedia,
alguén que me coñece pouco
ou nada:
"Unha tremenda desgraza,
estamos todos consternados.
Quen podía imaxinar..."
Non había denuncias.
Un minuto de silencio:
(
)
As flores amoreadas murcharán de inanición,
rotas xa coma min
celebraremos a mesma condición de seres transitorios,
volátiles,
efémeros,
nalgún lugar incerto do país de Nunca Xamais.
Será o último día do burka.
Logo haberá un tempo para a dor e a carraxe,
para a sede de vinganza e os tribunais
-nunca para a xustiza-
e o esquecemento esvarará como a anoitecida
por debaixo das portas,
silente,
apenas presentido.
Só algunhas luces continuarán acesas
permanentemente,
osmando o eco da risa esvaecida
que aínda resoa no corredor,
da voz que vai e vén
en transhumancia hostil e caprichosa,
evocando o rostro que xa costa rescatar da memoria.
Finalmente,
só algúns corazóns esnaquizados
lembrarán o meu nome.
Ningún comentario:
Publicar un comentario